Ramil Ziyadov 8 il ərzində velosipedlə 82min km yol qət edib

2013-cü ilin aprelində iki il əvvəl düşündükdən və hazırlaşdıqdan sonra dünyanı görmək və hiss etmək üçün yola çıxdım. “Hara gedim?” sualı ilk andan qulaqlarımı vurub qaçan küləklə pıçıldayır. Bu fısıltı insanları qorxudur, yollarından çıxmaq istəyir, geri qaytarmaq istəyirlər, bilirsən. Ancaq geri dönə bilməz, qarşısını ala bilməz, uşaqlıqdan bəri itirdiyim üfüqlərin cizgilərinə çatmağımı tövsiyə edən vacib pıçıltıya mane ola bilməz. Azadlığımın qorxularımı üstələdiyi bu an; Otağına bir atlas qarışdıran, Magellan olmağın nə olduğunu xəyal edən və qarlı Qafqaz dağlarını evinin pəncərələrindən seyr edən uşaq, həll yolunun ilk qələbəsidir. Bədənimin altında təkərlərin neçə min dövrə vurduğunu bilmirəm, üfüqlər çatdıqca yeni üfüqlər meydana çıxır, sərhədsizlik qarşı çıxa bilməyəcəyim cəlbedici gücü aydınlaşdırır. Dünya öz inqilabını bir tur tamamlamağa yaxınlaşarkən, ilk hədəfim Pekindir; Rusiya, Qazaxıstan, Özbəkistan və Qırğızıstandan keçdim.

O vaxtdan bəri məni izləyən dostlar bilir ki, bu ilk gəliş məni dayandıra bilmədi. 2013-cü ilin sentyabrında tamamladığım “Kiçicik Dünya Turu” ndan sonra yenidən öz yolumu almaq üçün gözləmədən Azərbaycana qayıtdım. Çox gözləyə bilmədim, bu dəfə 2014-cü ilin yanvarında Qütb Xəttini keçib Yerin qalan hissəsini gəzməli oldum, təkərlərimi üfüqlərə tərəf çevirməyə başladım. Gürcüstan, yenə Rusiya, bu dəfə Dünya sahillərinin kənarında, Ukrayna, Belarusiya, Rumıniya, Bolqarıstan, Türkiyə, Yunanıstan, İtaliya, İsveçrə, Almaniya, Fransa, İspaniya, Polşa, Litva, Estoniya, Latviya, Norveç, Hollandiya, Çexiya, Slovakiya, Macarıstan, Misir, Venesuela, Kolumbiya, Ekvador, Peru…

Dağlara gedən yol…

Mən xəyallara inanıb, yeni dostlarla tanış olaraq, dostlarınızla məsləhətləşərək, dəniz sahillərində və bəzən ondan min metr yüksəklikdə öyrənərək böyüyərək çətinliklərin hər birini aşdım. Velosipedimin izi iqlimlə qarışdı, hər torpaqda böyüyən otların qoxusu çadırıma töküldü. Təbiətdən və insanlardan gələn hər cür çətinlik qarşısında öz sərhədlərimi sınadım, Yer üzü ilə öz mahiyyətimi kəşf etdim. Ufüqlərə çatdıqca daha da həsrət qaldım və irəlilədikcə zehnim daha da böyüdü. Velosipedimi geridə qoymadan özümlə bununla ucalmağı öyrətdim. Dağ yollarında qalarkən günəşin doğub batdığını seyr etdim. Məni məcbur etdilər və özümü məcbur etdilər. 3000 metrə qədər getdim, 5000 metrə qədər qalxdım, qaldım.

İki il əvvəl yeni bir xəyal qurdum. Bu dəfə velosipedimlə özümü Himalay zirvəsinə aparmaq. Keçən il özümü bir daha sınadım, uzun müddət Karpat dağlarında yaşadım, özümü itələdim, məhdudiyyətlərimi gördüm, edə biləcəyimə inandım və özümü sübut etdim. O vaxtdan bəri düşünür, həyəcanlanır, xəyal qurur və bu səyahətimi planlaşdırırdım. Xəyalıma aparan yolun nə qədər çətin olacağını bilirəm. İlk yola çıxdığım gün kimi, təslim olmayacağam, “hara gedim?” Mənə dedi: “Gedək görək, bizi orda nə izləyəcək?” səsim susur.

Ayaqlarım, sərbəst səsimi dinləyən, pedalı çevirən və təkərlər dövrələrini tamamladığından, Azərbaycanda velosipedli ilk dünya səyyahı oldum. Səsim başqasını basmasaydı, yolum dostlarımla keçməsəydi, bir addım atmamışdım, yıxılarkən dostlarımla məsləhətləşməsəydim, arzuma çatmazdım, buna sahib olmazdım. Dünya səyahətinin səkkizinci ilini başa vurduğum üçün geri qayıtmadım, zirvəyə səyahətə başlayacağam. Bu yay üfüqləri, günəşin doğuşunu, gün batımını, şimal səmasının oxuyacağını və Avropanı görəcəyəm. Məni səyahətlərim boyu izləyən bütün dostlara sonsuz təşəkkürlər və bu çətin yolda hər zamankından daha çox dəstəyinizə ehtiyac duyuram.